Annem bir varmış, bir yokmuş diye başlardı. Sonu mutlu biten masallar anlatmaya. Hayatı bir masal sanmışız. Yarının garantisi varmış gibi yaşayıp toz pembe hayallere dalıp bir gün son bulacağımızı unutmuşuz. Halbuki yaşam garantisi olmayan bir varlık olarak “insan”, derin bir boşluğun içinde hapsolmuş.

O gün bir farklıydı şehir. Derin bir hüzün sokak sokak yayılıyordu. Etrafta büyük bir sessizlik  hakimdi; gökyüzü ağlıyor, Ay kararıyor, yer yarılıyordu. Ansızın bir gece vakti ölüm kapıyı çalıyordu!

Başlamadan bitti;

Yarım kalan hayatlar, 

Yarım kalan sevgiler,

Yarım kalan hayaller,

Mahşer gününe kaldı…

“Yarına, yarınlara ertelendi umutlu bekleyişler.” Kırgınlar, küsler bir gün barışırım umudu ile bir daha gelmeyecek vakitlere ertelendi.

İnsan nerden bilebilirdi ki son bir defa ailesini, sevdiğini, arkadaşlarını göreceğini? Son bir defa aynı sofralara oturulacağını, sohbetler edileceğini. Hayallerinin, umutların yıkılan evlerin altında kalacağını...

Birbirine sarılmış cansız bedenler... Derinlerden gelen hıçkırıklar... Nasıl dayanırdı yürek bu elem dolu acıya? Ardında kalan; gözü yaşlı çocuklar, bir umut ışığı bekleyen analar, son bir defa evladının elini tutup baş ucundan ayrılmayan babalar. Yığınların altında kalan fotoğraflar ve güzel anılar… Kimisi yarına hazırlık yapıp forması ile uyudu. Okulda maç var futbol oynarım umuduyla. Kimisi enkaz başında saatlerce, günlerce cebindeki bisküviyi dahi açmadan evladını bekledi. Birilerine mezar olan yer, minik bir bebeğin doğmasına sebep oldu. Yaşam bundan ibaret: “Bir varsın,bir yoksun.”

İnsan apansız bir gece vakti ölümün geleceğini tahmin etmez. Dert, sıkıntı görmeyince rabbini hatırlamaz. Düşmedikçe farkına bile varmaz. Derdi veren Allah elbette dermanında verir. Hem ne demiş şeyh Galib, “Her zilletin elbette bir izzet var içinde Seyret çeh-i Ken’ân’ı ne devlet var içinde.”

Her zorluğun içinde elbet bir izzet, bir kolaylık vardır. Kenan ilinde kuyuya atılan Hz. Yusuf oradan çıkıp Mısır’a sultan oldu diyor. Her inişin bir de çıkışı var. Her zilletin elbette bir illeti vardır. Büyük İskender’in öldükten sonra yapılmasını istediği üç şey vardır:

1. Benim tabutumu en iyi doktorlarımdan bir grup taşısın. “En iyi doktorların bile çare bulamadığı ölüm çok iyi anlaşılsın.”

2. Hazinemde ne kadar değerli taş, altın vs. hepsini, tabutumun geçeceği yol üzerine serpin. “Dünya da kazanılan paranın dünyada kaldığı görülsün.” 

3. Tabutumun üstü açık olsun ve iki elimde tabutumun dışında kalacak ve insanlarında göreceği şekilde dışarıya sarkıtın. “Elimin boş gittiği görülsün.”

Ölüm bir nefes yakınımızdayken! Fani dünyanın alına pullana aldanıyoruz.