Yürek Cengi

Birgül Temur

korkmadım

bir gece vakti umuda veda ederken

yola yalnız düşmekten,

sırtımdaki yükün dikeni yüreğimde kanarken.

korkmadım

izlerimi dert edinip ibret alırken.

kar ıslağı, göç yorgunu ayaklarımla

yankısı boş sokakların kuvvetli sesine adım atarken.

 

kimsem yok yıkılmışlığımdan başka

bahara hasret damarlarımla

korkmadım.

kanıma karışan zehrin öldüren yanından

alnıma kara diye sürdüğüm

gurbet akşamlarından,

yoluna durduğum sevda panayırından

ne kendimden ne senden

ne içimdeki çığlıktan

öfkemin sebebi varlığından

korkmadım

bu izbe yalnızlıktan

 

içimde devinen sessizliğin

güçlü pençelerinden,

kalabalığın ağlaşan gözlerinden

yolumda bekleyen zemheriden

kasvetin dilencisi mahur gecemden

kavi özlemlerin yürek kilidinden

korkmadım

sokağın karanlığında ölü gezmekten.

 

İç sancısı, yar sancısı bir düşün bitiminden

kilidi kırık bahar sandığımdan

önünde durulmaz nehirlerin hükmedişinden

hara vurulmuş can kafesimde

dünle bugüne pişerken

korkmadım.

 

hüznüme bende yaptım dost çırasını

bir kelâmına bin yol yürüdü ayaklarım

durmadım

acımadım geride kalan

eskimeyen, gönlüm inciten bencil derdime.

korkmadım

ölüm ve yaşamak gerçeğinden

ben kendimi düşe yazdım ezelden

korkmadım

yeniden doğmanın rezilliğinden.